Trabzonspor, Antalyaspor maçıyla birlikte ligin bitimine 3 hafta kala şampiyonluğunu ilan ederek keyifli sona ulaştı. Kentte olağanüstü sevinç ve gurur yaşanırken, en çok da çocukların da keyfi yerindeydi.
Onlar Trabzonspor’un en talihli nesli. “Babalarımız üzere senelerca beklemedik, artık her sene şampiyonuz!” dediler.
Kentin futbol hafızası fazlaca canlı. yıllar öncedenki futbolcular konuşuluyor. Çok eski bir maçtaki tartışmalı konum hala gündemde. bu biçimde canlı hafızası olan bir kent elbette Avni Aker’i unutmaz. ‘Hüseyin Avni Aker Stadyumu’, Trabzonspor ile özdeşleşmişti. Bir baba “Keşke Avni Aker’de olaydı!” diye iç çekiyordu elinden tuttuğu oğluna. Avni Aker Stadı’nı anlatıyordu küçük taraftara. Canlı bir hafıza nakliydi. Küçük bir taraftar kentin futbol külçeşidinin kuvvetli bir sembolünü babasından dinliyordu.
ÇEKiRDEKTEN TARAFTARLAR
Futbolcular altyapıdan yetişiyorsa, taraftarlar da aileden yetişir Trabzon’da. Ailenin maç heyecanına evvel meskende ortak olur. Yalnızca babada değil, annede de görür futbol heyecanını. O yüzden iliklerine işler.
Lisanı dönüp aklı ermeye başladığında birinci maç yorumlarını fazlacatan sıralamıştır aslına bakarsan. daha sonra maçlara gitmeye başlar. Doğum günü ikramı Trabzonspor forması olur. Onu öbür ikram aksesuarlar takip eder.
Ayrıyeten birtakım objelerin işlevi kadar renkleri de değerlidir. Hatta kimi vakit renkleri daha değerlidir. Kesinlikle bordo mavi olmalıdır. Bu iki rengin yakışmadığı hiç bir şey yoktur aslına bakarsan. Oyuncaklardan, kitap defter ciltlerine kadar.
Çocuk bu renklerle büyür, bütünleşir. Hatta dünyayı bu renklerin süzgecinden görür denilse mübalağa olmaz.
BABAM Üzere YILLARCA BEKLEMEDiK
Ali Umut Kibar, 8 yaşında. Yanına vardığımda bayrağı bırakmış, meşale yakmıştı. “Bundan daha sonra her sene! Artık kimse alamaz bizden. Babam üzere senelerca beklemedik, daha beklemeyeceğiz” dedi epeyce bilmiş bir eda ile…
10 yaşındaki Yusuf Eren Nas… Kalabalığın ortasında ta uzaklardan fark ettim onu. Babasının omuzlarındaydı. Güya kanatlanıp uçacak üzereydi. Bir o tarafa bir bu tarafa dönüp slogan atıyor, tempo tutuyordu. Değme taraftarlara taş çıkaran bir profesyonellik akıyordu her halinden. Lafı hayli uzatmadı:
“O sene bu sene bundan daha sonra her sene!” deyip dönüverdi meşale bulutlarının içine…
BiZDEN DİĞERİ BiLEMEZ SEViNME SIRASI BiZDE
Berensu Akbulut, 9 yaşında. Pek şık. Lakin bir çırpıda tırmanmış oradaki bir çalının doruğuna. Bir eli havada. Öbür eliyle istikrarını sağlıyor. Tempo tutuyor marşlara. “İlk kere şampiyon olduk. Çok hoş bir his. Bu heyecanı bizden öbür kimse bilmez. Artık sevinme sırası bizde” dedi.
GOLDE Güya HAVAYA UÇTUM
Erken şampiyonluk kutlamalarının başladığı o gece işte bu çekirdekten yetişme Trabzon taraftarları da sel üzere kalabalıktaki yerlerini almıştı. Kimi babasının omuzlarında, kimi bir çalının doruğunda, kimi annesinin kucağındaydı. Hislerini sordum, onlar da kendilerince anlattılar.
UNUTMAYACAĞIM
Irmak Ecmel Köse 8 yaşında. Babasının omuzlarında sevinç ortasında haykırıyor. Tahminen de o gürültüde incecik sesini kendisi bile duyamıyor. Fakat keyfi pek yerinde. Kulağıma eğildi; “Mutluyum. Bugünü hiç unutmayacağım. 3. Sınıfa gidiyorum, bu geceyi arkadaşlarıma da anlatacağım daima. Babama da beni buraya getirdiği için teşekkür ediyorum” dedi kibarca. Yasmina Soytekin 12 yaşında. “Sevinç ve gurur hissediyorum. Çok heyecanlandım. Gol atıldığında havaya uçtum sanki” diyerek anlattı kendini.
HAKKIMIZDI BU SEFER ALDIK
· Ecrin Duru Bıyık, 11 yaşında… Biraz utangaçtı ancak ne diyeceğini de biliyordu.
“İlk sefer şampiyonluk yaşadım. Çok hoş bir his. Gole epeyce sevindim. Şampiyonluğu hak ettiğimizi düşünüyorum. bir daha oluruz. Sabaha kadar buradayız.”
Nazım Efe Eroğlu 12 yaşında lakin büyümüş de küçülmüş denilen çeşitten. Konuşmak için hiç tereddüt etmedi. Güya babası değil de o beklemiş 38 sene. Karadeniz şivesi ağzında bir şeker üzereydi. Atıldı çabucak: “Yaz abi, en başa beni yaz” dedi.
“Hakkımızdı aldık. Bu sefer alamadılar elimizden. Şampiyonluk bu sene! Bundan daha sonra her sene!” diye bitirdi kelamlarını ve birebir süratle kutlamalara döndü.
Okumaya devam et...
Onlar Trabzonspor’un en talihli nesli. “Babalarımız üzere senelerca beklemedik, artık her sene şampiyonuz!” dediler.
Kentin futbol hafızası fazlaca canlı. yıllar öncedenki futbolcular konuşuluyor. Çok eski bir maçtaki tartışmalı konum hala gündemde. bu biçimde canlı hafızası olan bir kent elbette Avni Aker’i unutmaz. ‘Hüseyin Avni Aker Stadyumu’, Trabzonspor ile özdeşleşmişti. Bir baba “Keşke Avni Aker’de olaydı!” diye iç çekiyordu elinden tuttuğu oğluna. Avni Aker Stadı’nı anlatıyordu küçük taraftara. Canlı bir hafıza nakliydi. Küçük bir taraftar kentin futbol külçeşidinin kuvvetli bir sembolünü babasından dinliyordu.
ÇEKiRDEKTEN TARAFTARLAR
Futbolcular altyapıdan yetişiyorsa, taraftarlar da aileden yetişir Trabzon’da. Ailenin maç heyecanına evvel meskende ortak olur. Yalnızca babada değil, annede de görür futbol heyecanını. O yüzden iliklerine işler.
Lisanı dönüp aklı ermeye başladığında birinci maç yorumlarını fazlacatan sıralamıştır aslına bakarsan. daha sonra maçlara gitmeye başlar. Doğum günü ikramı Trabzonspor forması olur. Onu öbür ikram aksesuarlar takip eder.
Ayrıyeten birtakım objelerin işlevi kadar renkleri de değerlidir. Hatta kimi vakit renkleri daha değerlidir. Kesinlikle bordo mavi olmalıdır. Bu iki rengin yakışmadığı hiç bir şey yoktur aslına bakarsan. Oyuncaklardan, kitap defter ciltlerine kadar.
Çocuk bu renklerle büyür, bütünleşir. Hatta dünyayı bu renklerin süzgecinden görür denilse mübalağa olmaz.
BABAM Üzere YILLARCA BEKLEMEDiK
Ali Umut Kibar, 8 yaşında. Yanına vardığımda bayrağı bırakmış, meşale yakmıştı. “Bundan daha sonra her sene! Artık kimse alamaz bizden. Babam üzere senelerca beklemedik, daha beklemeyeceğiz” dedi epeyce bilmiş bir eda ile…
10 yaşındaki Yusuf Eren Nas… Kalabalığın ortasında ta uzaklardan fark ettim onu. Babasının omuzlarındaydı. Güya kanatlanıp uçacak üzereydi. Bir o tarafa bir bu tarafa dönüp slogan atıyor, tempo tutuyordu. Değme taraftarlara taş çıkaran bir profesyonellik akıyordu her halinden. Lafı hayli uzatmadı:
“O sene bu sene bundan daha sonra her sene!” deyip dönüverdi meşale bulutlarının içine…
BiZDEN DİĞERİ BiLEMEZ SEViNME SIRASI BiZDE
Berensu Akbulut, 9 yaşında. Pek şık. Lakin bir çırpıda tırmanmış oradaki bir çalının doruğuna. Bir eli havada. Öbür eliyle istikrarını sağlıyor. Tempo tutuyor marşlara. “İlk kere şampiyon olduk. Çok hoş bir his. Bu heyecanı bizden öbür kimse bilmez. Artık sevinme sırası bizde” dedi.
GOLDE Güya HAVAYA UÇTUM
Erken şampiyonluk kutlamalarının başladığı o gece işte bu çekirdekten yetişme Trabzon taraftarları da sel üzere kalabalıktaki yerlerini almıştı. Kimi babasının omuzlarında, kimi bir çalının doruğunda, kimi annesinin kucağındaydı. Hislerini sordum, onlar da kendilerince anlattılar.
UNUTMAYACAĞIM
Irmak Ecmel Köse 8 yaşında. Babasının omuzlarında sevinç ortasında haykırıyor. Tahminen de o gürültüde incecik sesini kendisi bile duyamıyor. Fakat keyfi pek yerinde. Kulağıma eğildi; “Mutluyum. Bugünü hiç unutmayacağım. 3. Sınıfa gidiyorum, bu geceyi arkadaşlarıma da anlatacağım daima. Babama da beni buraya getirdiği için teşekkür ediyorum” dedi kibarca. Yasmina Soytekin 12 yaşında. “Sevinç ve gurur hissediyorum. Çok heyecanlandım. Gol atıldığında havaya uçtum sanki” diyerek anlattı kendini.
HAKKIMIZDI BU SEFER ALDIK
· Ecrin Duru Bıyık, 11 yaşında… Biraz utangaçtı ancak ne diyeceğini de biliyordu.
“İlk sefer şampiyonluk yaşadım. Çok hoş bir his. Gole epeyce sevindim. Şampiyonluğu hak ettiğimizi düşünüyorum. bir daha oluruz. Sabaha kadar buradayız.”
Nazım Efe Eroğlu 12 yaşında lakin büyümüş de küçülmüş denilen çeşitten. Konuşmak için hiç tereddüt etmedi. Güya babası değil de o beklemiş 38 sene. Karadeniz şivesi ağzında bir şeker üzereydi. Atıldı çabucak: “Yaz abi, en başa beni yaz” dedi.
“Hakkımızdı aldık. Bu sefer alamadılar elimizden. Şampiyonluk bu sene! Bundan daha sonra her sene!” diye bitirdi kelamlarını ve birebir süratle kutlamalara döndü.
Okumaya devam et...