Ergenler için referans rakamları listesinde en üst sırada beyaz önlükler yer alıyor. Toplumun başlıca muhataplarına olan güven 2014'e kıyasla çökmüş olsa da, doktorlara güvenen ergenlerin oranı %59'dan (2014'te tespit edilen veriler) bugün %84'e çıktı. Polis gücüne olan güven hala %50'nin biraz üzerinde, ancak 2014'ten bu yana 10 puandan fazla düştü (%53'e karşı %64), hakimler ise bu eğilime karşı gidiyor ve güven 2014'e kıyasla önemli ölçüde arttı (%50,6'ya karşı %28,4, 10 yıl önce). Bu, 'Laboratorio adolescenti' ve Iard araştırma enstitüsü tarafından Mediatyche Srl'nin operasyonel desteğiyle 13 ila 19 yaşları arasındaki 3.427 öğrenciden oluşan ulusal temsili bir örneklem üzerinde her yıl gerçekleştirilen İtalya'da yaşayan ergenlerin yaşam tarzlarına ilişkin ulusal anketin 2024 baskısı tarafından kanıtlanmıştır.
Güvensizliğin hakim olduğu 'tablonun' en altında, öğretmenler (10 yılda %70'ten %48'e düşenler) ve rahipler (onlar da %52'den %29'a düştüler) yer alıyor. Daha da düşük bir güven oranıyla gazetecileri (%25) buluyoruz; ancak 2014'te yalnızca %10'unun güvendiği gazeteciler, bu yıl %10'luk bir oranla büyüyor. Günümüzde ise etkileyiciler %10'da (2014 anketinde yer almıyorlardı). Siyasi sınıfa duyulan güvenin üzerinde bir sessizlik perdesi var: 2014'te %3,3'tü ve daha sonra %2,9'a düşmeyi başardı. Ergenlerin tamamen güvendiği tek 'konular' ebeveynleri (%90'ı onlara güveniyor) ve arkadaşları (%86). Ve tam da arkadaşlar arasında (10 yıl önce sorulan aynı soruya verilen yanıtlarla karşılaştırıldığında) güven artıyor (%87'ye karşı %63), ebeveynler arasında ise az da olsa bir azalma oluyor (%90'a karşı %93).
“Güvenmek ve dolayısıyla sadece aile ve arkadaşlarla sınırlı bir dünyada güvende hissetmek – diyor Laboratorio adolescenza başkanı Maurizio Tucci – dış dünyayla yüzleşmede açıkça bir rahatsızlık belirtisidir. Ancak, korktuklarında kaplumbağalar gibi kabuğuna çekilmek veya bugün moda olan bir terim kullanmak gerekirse, 16 yaşında, arzunun dünyayı keşfetmek ve muhtemelen fethetmek olması gerekirken, kendini 'rahatlık alanına' kapatmak, üzerinde düşünmemiz gereken terimler açısından bir tür endişe verici çelişkidir. Ayrıca, belirli eşiklerin ötesinde, aile bir ailecilik ve arkadaşlık, hatta bir 'çete' olmasa bile bir 'klan' olma riski taşır”.
Güvensizliğin hakim olduğu 'tablonun' en altında, öğretmenler (10 yılda %70'ten %48'e düşenler) ve rahipler (onlar da %52'den %29'a düştüler) yer alıyor. Daha da düşük bir güven oranıyla gazetecileri (%25) buluyoruz; ancak 2014'te yalnızca %10'unun güvendiği gazeteciler, bu yıl %10'luk bir oranla büyüyor. Günümüzde ise etkileyiciler %10'da (2014 anketinde yer almıyorlardı). Siyasi sınıfa duyulan güvenin üzerinde bir sessizlik perdesi var: 2014'te %3,3'tü ve daha sonra %2,9'a düşmeyi başardı. Ergenlerin tamamen güvendiği tek 'konular' ebeveynleri (%90'ı onlara güveniyor) ve arkadaşları (%86). Ve tam da arkadaşlar arasında (10 yıl önce sorulan aynı soruya verilen yanıtlarla karşılaştırıldığında) güven artıyor (%87'ye karşı %63), ebeveynler arasında ise az da olsa bir azalma oluyor (%90'a karşı %93).
“Güvenmek ve dolayısıyla sadece aile ve arkadaşlarla sınırlı bir dünyada güvende hissetmek – diyor Laboratorio adolescenza başkanı Maurizio Tucci – dış dünyayla yüzleşmede açıkça bir rahatsızlık belirtisidir. Ancak, korktuklarında kaplumbağalar gibi kabuğuna çekilmek veya bugün moda olan bir terim kullanmak gerekirse, 16 yaşında, arzunun dünyayı keşfetmek ve muhtemelen fethetmek olması gerekirken, kendini 'rahatlık alanına' kapatmak, üzerinde düşünmemiz gereken terimler açısından bir tür endişe verici çelişkidir. Ayrıca, belirli eşiklerin ötesinde, aile bir ailecilik ve arkadaşlık, hatta bir 'çete' olmasa bile bir 'klan' olma riski taşır”.